Eksilmişti yalnızlığım, yenilerini bulup üşenmedim doldurdum,
Kelimeler dizildi boğazıma, kimseyle dertleşemedim sustum,
Yaşadığım kaderin, bir kısmını kendimin yazacağımı unuttum,
Yardım olsun diye uzatılan her dermanı, fütursuzca kuruttum.
Güzel olan şeylere, mutluluk ışıltısı kalmadı gözlerimde kapattım,
Doğru neydi? Hep umutsuzluk da terazinin topuzunu kaçırdım,
Kış rüzgârları gibi estim, savruldum, her şeyi zamana bıraktım,
Yaşananları yok saydım yalnızlıklarımı yeni yalnızlıklarla çoğalttım.
Yazılarım bencilce yalnızlıktan bahsettikçe, kimsesizleri düşündüm,
O zaman utandım kendimden, yüzüm yer de, kahrımdan öldüm.
Kara kaplı defterlerimi yırtamadım, yalnızlık yazılarıyla gömdüm,
Benim ne aklım kaldı, ne yüreğim, sonun da bana isyan etti gönlüm,
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder